វិធីសាស្ត្រសិក្សាព្រះគម្ពីរ និង វិធាននៃការកាត់ស្រាយ ភាគទី១០

២. រចនាបទ /ឬសំណង់ឃ្លា

មើលឱ្យឃើញនូវរបៀបដែលវគ្គនៃព្រះបន្ទូលបានស្ថាបនា ឬរៀបចំឡើង ។

   វិធានដែលត្រូវធ្វើតាមៈ

1)            សិក្សាតាមវគ្គ(ព្រះគម្ពីរសិក្សា NIV ដកឃ្លាដើមបន្ទាត់ចំពោះវគ្គថ្មី)

¬មួយវគ្គមានមួយប្រយោគឬច្រើនប្រយោគ ដែលមានយោបល់គំនិត ឬប្រធានដូចគ្នា¬                         

ឧទាហរណ៏ កូល៉ុស២:៦-១២ តើមានប៉ុន្មានវគ្គ ហើយមានប៉ុន្មានប្រយោគក្នុងវគ្គនីមួយៗ?

¬វគ្គខ្លះឈរដោយខ្លួនឯង ខ្លះទៀតមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងអ្វីដែលនៅពីមុខ និងពីក្រោយ ហើយគឺជាចំណែកមួយ នៃផ្នែកមួយ ឬចំណុចស្កុបដែលនៅជុំវិញ ។¬

ប្រយ័ត្នៈ ជួនកាលការបែកចែកខនិងជំពូកមិនធ្វើជាកន្លែងដ៏ប្រសើរបំផុត សំរាប់ផ្ដើមឬបញ្ឃប់ធ្វើការសិក្សាឡើយ។ ឧទាហរណ៏ៈ កូល៉ុស៣:២៥,៤:១

2)            ចូរមើលពីរបៀបណាដែលវគ្គនៃបទគម្ពីរត្រូវបានផ្ដុំ ឬដាក់បញ្ចូលជាមួយគ្នា រចនាបទក្នុងអត្ថបទព្រះបន្ទូល គឺដូចជាឆ្អឹងអាគារដែលគេត្រូវសង់។

ជារឿយៗផ្នែកនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរត្រូវបានភ្ជាប់ដោយឬសង់ឡើងវិញជុំវិញៈ

·   មនុស្ស (ជីវប្រវត្តិ)

លោកុប្បត្ដិ ១២-៥០ អ័ប្រាហាំ,អ៊ីសាក់,យ៉ាកុប, យ៉ូសែប

កិច្ចការ១-១២ ពេត្រុស

កិច្ចការ១៣-២៨ ប៉ូល

·   កន្លែង (ភូមិសាស្ត្រ) និក្ខមនំ

·   ព្រឹត្ដិការណ៏ (ប្រវត្ដិសាស្ដ្រ) យ៉ួស្វេ

·   គំនិត (ទេវសាស្ដ្រ) រ៉ូម

·   រជ្ជកាល (តាមលំដាប់ពេល) ពង្សាវតាក្សត្រទី១ និងទី២

កិច្ចការដាក់ឱ្យធ្វើៈអានលូកា១៥:១-៧,៨-១០,១១-៣២

តើរឿងទាំងបីក្នុងលូការ១៥ បានសង់ឡើងជុំវិញក្នុងគោលគំនិតអ្វី?

ជួនកាលអត្ថបទនឹងប្រើជារចនាបទសំរាប់ខ្លួនវាៈ

·   ការផ្ទុយគ្នា                កាឡាទី៥:១៩-២៥

·   ការប្រៀបធៀប          ម៉ាថាយ១៣:៣៣

·   ការស្រាយបំភ្លឺ           ម៉ាថាយ៧:១-៥

·   ការសួរ                     ម៉ាកុស១១:២៧-៣៣    ម៉ាកុស១២:១៣-១៧

·   ការផ្ទួនពាក្យ             រ៉ូម៦:១-១២,     }ខាងឯបាប~ , ហេព្រើរ១១ }ដោយជំនឿ~

·   ហេតុនិងផល            រ៉ូម១:១៨-៣២

¬ការសង្កេតមើលរចនាបទនឹងជួយយើងឱ្យឃើញនូវជំនឿន និងដំណើរការរីកចំរើននៃគំនិតនិងខ្លឹមសារ ហើយរក្សាវគ្គនៃព្រះបន្ទូល ក្នុងទំនាក់ទំនងសមរម្យទៅនឹងអ្វីដែលមានពីមុន និងអ្វីដែឡមាននៅខាងក្រោយ ។¬

ចូរបង្ហាត់គំនិតនិងភ្នែករបស់អ្នក ដោយការអនុវត្តន៏ក្នុងការស្វែងរកនិងឱ្យឃើញនូវៈ

·   វគ្គសេចក្ដី

·   ពាក្យនិងឃ្លា

·   រចនាបទ

៣. បរិយាកាស

ចូរមើលដើម្បីសង្កេតឱ្យស្គាល់បរិយាកាសនៃវគ្គគម្ពីរៈ

បរិយាកាសគឺជាៈ

-   ការបញ្ចេញតង់សំលេងអារម្មណ៏ ឬវិញ្ញាណដែលមានកប់ក្នុងវគ្គនៃព្រះបន្ទូល និង ប្រតិកម្មនៃចិត្ត ដែលវានាំឱ្យមានឡើង ។

បរិយកាសទាក់ទងទៅនឹង}អារម្មណ៏~នៃវគ្គព្រះបន្ទូល និង ការចាប់អារម្មណ៏ខាងឯវិញ្ញាណ វាជាគំនិតនិងជាបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ជនម្នាក់  ចូរឱ្យមានពិសោធន៏ក្នុងវគ្គនៃព្រះបន្ទូល។

ឧទាហរណ៏ៈ

·   ការសង្ស័យ   - ម៉ាកុស៦:៩-១៤

·   អំណរ- អេសេគាល៣:១០-១៣

·   ការភ័យខ្លាច - និក្ខមនំ២០:១៨-២១

·   តេជានុភាព   - អេសាយ៦:១-៥

·   កំហឹង- ជនគណនា ១៦:១២-១៥

·   ការអរព្រះគុណ- ១ធីម៉ូថេ១:១២-១៧

·   ការសរសើរ  - ទំនុកដំកើង១៥០

·   ការស្ងើច  - លូកា៧:១១-១៧

·   ការព្រួយ  - លូកា៨:៤៩-៥២

·   ការភ្ញាក់ផ្អើល- ម៉ាថាយ១៩:៧-១០

បរិយាកាស

កិច្ចការដាក់ឱ្យធ្វើៈ អានវិវរណៈ៩:១៣-២១

តើអ្នកមានអារម្មណ៏ ឬប្រតិកម្មយ៉ាងណានៅពេលដែលអ្នកអាន?.............................................................. .............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

កិច្ចការដាក់ឱ្យធ្វើៈ អានរ៉ូម៧:២១-២៥

តើអារម្មណ៏នៃវគ្គព្រះបន្ទូលនេះផ្ទាល់ប្ដូរយ៉ាងដូចម្ដេច?.............................................................. .............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

កិច្ចការដាក់ឱ្យធ្វើៈ អានលូកា២៤:១-៣៥

តើព្រឹត្តិការណ៏មានឥទ្ឋិពលយ៉ាងណាចំពោះអ្នក?.............................................................. .............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

កិច្ចការដាក់ឱ្យធ្វើៈ អានទំនុកដំកើង៨ តើអវីដែលព្រះគម្បីរទំនុកដំកើងនេះហៅអ្នកឱ្យឆ្លើយតប?.............................................................. .............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

¬ការមានអារម្មណ៏ដឹងបរិយកាសនៃព្រះគម្ពីរនឹងជួយឱ្យអ្នកអាចយល់ចិត្ដអ្នកនិពន្ឋដើមដំបូង និងអ្នកអានដើមដំបូង ហើយនឹងជំរុញការឆ្លើយតបដ៏ត្រឹមត្រូវ¬

៤. ទំរង់អក្សរសាស្ត្រ

ចូរអើលដើម្បីកំណត់ទំរង់អក្សសាស្ដ្រ។

វាមិនគ្រាន់តែសំខាន់ចំពោះ(១)សង្កេតពាក្យ(២)ស្គាល់ពីរចនាបទ(៣)មានអារម្មណ៏ដឹងពីបរិយាកាស ប៉ុន្តយើងក៏ត្រូវការផងដែរនិង(៤)កំណត់ទំរង់អក្សសាស្ដ្រជាទូទៅ នៃវគ្គព្រះបន្ទូលដែលយើងកំពុងសិក្សាផងដែរ។

ជារឿយៗការនេះអាចត្រូវធ្វើឡើងនៅពេលចាប់ផ្ដើមហើយក៏ជាការមានប្រយោជន៏ក្នុងការកាត់ស្រាយ។

មានអក្សរសាស្ដ្របួនប្រភេទនៅក្នុងព្រះគម្ពីរៈ

ក. ការនិទាន-ជាទំរង់ពាក្យរាយដែលធ្វើឡើងដើម្បីនាំឱ្យស្គាល់ប្រវត្ដិសាស្ដ្រ និងសេចក្តីពិតក្នុងទ្រង់ទ្រាយជាហេតុការណ៏ ជារឿង ជារឿងប្រៀបប្រដូច ជាការពន្យលហេតុផល និងជាការរៀបរាប់ពីជីវប្រវត្ដិ។ល។ ទាញចេញពីទំរង់ទស្សនៈនៃទេវសាស្ត្រ។

លក្ខណៈសម្បត្ដិ(បង្ហាញសេចក្តីពិតដោយប្រយោល)

1)                      ទាក់ទាញចំពោះមនោអារម្មណ៏ និងការប្រមើលដោយការបង្កើត }រូបភាពក្នុងគំនិត~

2)                      ជាញឹកញយបើកឱ្យស្គាល់ការរីកចំរើន ឬថយចុះនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ(យ៉ូសែប-សាំសុន)

3)                      ជាញឹកញយបង្ហាញភ័ស្ដុតាងរបស់ច្បាប់នៃការសាបព្រោះ និងការប្រមូលផល(ដាវីឌ)

4)                      ជួនកាលចង្អុលបង្ហាញពីរបៀបដែលព្រះទាក់ទងជាមួយមនុស្ស និងប្រជាជាតិ។

5)                      ជាធម្មតាតែងបង្ហាញឱ្យឃើញនូវចំណុចចំបង និង/ឬ បង្រៀនពីគោលការណ៏សំរាប់យក            ទៅអនុវត្តន៏

6)                      កំរមានការបញ្ចូលនូវការបញ្ជាដោយផ្ទាល់ដល់យើង។

ឧទាហរណ៏ព្រះគម្ពីរខ្លះៗៈ     លោកុប្បត្ដិ

                                    និក្ខមនំ

                                    ជនគណនា

                                    ១សាំយ៉ូអែល

                                    កិច្ចការ

គ្រោះថ្នាក់ៈ កុំឱ្យខ្វាយខ្វល់ចំពោះភាពពិស្តារឡើយ-ពេលខ្លះមានន័យជាកំបាំង ពេលខ្លះទៀតគ្មានទេ លូកា១២:១៣-១៥។

ខ. ការថ្លែងយោបល់- ជាទំរង់ពាក្យរាយដែលធ្វើឡើងដើម្បីបង្ហាញគំនិតបញ្ញាតិ គោលលិទ្ឋឬការពិត នៅក្នុងភាពសមហេតុផល មានរបៀបរៀបរយ ហើយជាញឹកញយនៅក្នុងទំរង់នៃការវែកញែកសំបុត្រ ការឧទេសនាម ការអធិប្បាយ ឬ សន្ទរកថា។

លក្ខណៈសម្បត្ដិៈ (បង្ហាញសេចក្តីពិតដោយផ្ទាល់)

1)            ទាក់ទងជាមួយគំនិត និងប្រាជ្ញា(សមហេតុផល និងមានរបៀបរៀបរយ)

2)            ស្ទើរតែរាល់ដងបង្ហាញពីការរីកចំរើន និង ដំណើរវិវឌ្ឍន៏នៃគំនិត។

3)            ជារឿយៗក្នុងនោះមានការទូន្មាន និង ការបញ្ជា។

4)            ធម្មតាតែងនាំទៅរកសេចក្ដីសន្នដ្ឋាន ឬការជំរុញឱ្យធ្វើសកម្មភាព(ការស្ដាប់បង្គាប់)។

ឧទាហរណ៏ពីប្រះគម្ពីរខ្លះៗ ចោទិយកថា(ផ្នែកខ្លះ)

            លេវីវិន័យ(ផ្នែកខ្លះ)

            រ៉ូម

            អេភេសូ

            ហេព្រើរ

            ម៉ាថាយ-៧

គ្រោះថ្នាក់មើលឃើញតែផ្នែកណាមួយ នៃសំណេរ ប៉ុន្ដែភ្លេចចំណុចសំខាន់ ឬខ្លឹមសារ រ៉ូម៦ៈ១១-១២

គ. កំណាព្យ-រួមមានជាបឋមដែលក្នុងនោះមានការបញ្ជាក់នូវការរំជើបរំជួល អារម្មណ៏ និងគំនិត ដែលជារបៀបមួយ សំរាប់បង្ហាញសេចក្ដីពិត។

លក្ខណៈសម្បត្ដិៈ (បង្ហាញសេចក្ដីពិតដោយប្រើ }ពាក្យរូបភាព~)

1)            ប្រើភាសាអត្ថបដិរូប ជាការពិពណ៌នា  និង ជានិមិត្ដរូប ដើម្បីបង្កើតរូបភាពនៅក្នុងគំនិត។

2)            ជាធម្មតាពាក្យនោះមិនសំរាប់ឱ្យយើងយល់ដោយត្រង់ៗទេ តែន័យ និងសេចក្ដីពិតបានប្រាស្រ័យទាក់ទង់យ៉ាងច្បាស់លាស់។

3)            ជាការរំជើបរំជួលខ្លាំងមែនទែន-នាំឱ្យចេញជាអារម្មណ៏។

4)            ប្រើរឿងស្របគ្នាសម្រាប់បញ្ជាក់ភាពផ្ទុយគ្នា ការពង្រឹង។ល។

5)            កំណាព្យនាំព្រះគម្ពីរគ្មានចុងជួន ឬខ្នាតពាក្យទេ ហើយក៏មិនឱ្យសំលេងជួនគ្នាដែរ។

អាចប្រើប្រាស់សម្រាប់បង្រៀនអំពីសេចក្ដីពិតយ៉ាងមានប្រសិទ្ឋភាពដោយប្រើអត្ថបដិរូបនៃសំដី ។ល។